Tijdens de yogales van vanochtend vroeg ik of we door konden met de yoga-oefeningen, met als alternatief de kindhouding (balasana), waar je altijd naartoe kan tijdens mijn yogalessen als je rust wil en die vooral goed is om de onderrug te strekken (mits knieën bij elkaar). Ik kreeg geen antwoord, iedereen was stil.
“En net als bij het conflict in het Midden Oosten, geldt ook hier: zwijgen is toestemmen.”
Waar ik op doelde is de agressie van Israël in de door hen bezette Palestijnse gebieden zoals de West Bank, de genocide in Gaza en de aanvallen op Libanon. Laat ik het maar duidelijk benoemen. En de laffe stilte daaromheen, van gewone mensen en van de Nederlandse media. Want als je je niet ergens tegen uitspreekt, laat je het dus gewoon gebeuren.
Ik hoor wel eens dat politiek niet in een yogastudio thuis hoort. Dat yoga daar niets mee te maken heeft. Dat een yogastudio een ‘safe space’ moet zijn. En met dat laatste ben ik het eens, dat is mijn yogastudio zeker.
Alleen in mijn yogastudio wordt er niet weggevlucht van de werkelijkheid.
Door de beoefening van yoga wordt je in je kracht gezet, zodat je deze wereld en zijn realiteit aan kan. Je leert jezelf kennen; je eigen essentie en daardoor ga je dat ook (h)erkennen bij de ander. We vormen samen één gemeenschap, die wordt ingericht d.m.v. politiek.
Politiek is een vorm van met elkaar omgaan en dus vind ik dat het wel thuishoort bij yoga. De yogafilosofie zegt heel duidelijk: op het niveau van de ziel zijn we allemaal gelijk. En die zielen hebben een fysieke beleving: het leven. We worden ergens op de aarde geboren, op een bepaalde lengte- en breedtegraad, in een bepaalde cultuur, in een bepaalde gemeenschap. Daardoor verschillen we van uiterlijk en van denken. Maar we blijven mensen en hebben meer met elkaar gemeen dan dat we verschillen. Zelfs onze religies komen in de kern met elkaar overeen.
Ahimsa is een van de pijlers van yoga en een ander niet (willen) zien als gelijke, het onmenselijken van de ander, gaat daar tegenin. Een ander zien als minder dan jezelf, staat aan de basis van veel geweld. Het feit dat veel mensen stil zijn over de genocide in Gaza, komt doordat mensen van kleur, mensen uit de Arabische wereld en Moslims vaak niet als gelijke worden gezien door de (witte) mensen in de Westerse wereld. Door de culturele indoctrinatie vanuit vooral de VS, worden mensen uit West-Azië ook nog eens gezien als agressief en achterlijk. Kortom: er is nauwelijks kennis over dit deel van de wereld. En dus wordt het doodgezwegen.
Waar ahimsa bovenaan de yama’s (de ethische principes van yoga) staat, komt satya net daarna. Satya betekent waarheid, en gaat over leven vanuit jouw zuivere natuur. En net als dat de waarheid niet altijd fijn is, is geconfronteerd worden met ons innerlijk (terwijl we op zoek zijn naar onze ware natuur) ook niet altijd even fijn. Wil niet zeggen dat het niet nodig is. Wil niet zeggen dat we het moeten negeren.
Waarheid kan moeilijk zijn en hard. Er van weglopen helpt niet. Een ‘safe space’ is niet veilig als het een illusoire veiligheid is.
Yoga, zowel de yogaposes als de yogafilosofie, maakt je sterk. Yoga zorgt ervoor dat je de realiteit, waarheid, satya, aan kan. Door yoga zie je dat we, ondanks eventuele uiterlijke verschillen, allemaal één zijn. Eenheid in diversiteit.
Yoga en escapisme gaan niet samen. Door en met yoga sta je stevig in het leven. Je kan strijden tegen onrecht, of je er ten minste tegen uitspreken, er over in discussie gaan.
Net zoals dat we vanochtend de pittigere yoga-oefeningen niet uit de weg gingen (het was tijd voor manipura chakra en dus buikspieroefeningen), gaan we als yoga-beoefenaars de realiteit niet uit de weg.
Door yoga ga je je veilig voelen bij jezelf en vanuit die veiligheid maak je gemakkelijk connectie met de ander. En zie je dat we in essentie één zijn. Namasté (het licht in mij groet het licht in jou) _/\_